Rodzina Schmulewitz - Polski

Philipp Schmulewitz, jedyny syn schönebeckiej rodziny bankierskiej Schmulewitz-Salomon, urodził się w Schönebeck 26 lipca 1879 roku. Jego ojciec, żydowski kupiec Heinrich (Hirsch) Schmulewitz, przejął dom bankowy „Moritz Salomon Nachf” w Schönebecku  i został następcą swojego teścia. Philipp został kupcem i pracował głównie w Magdeburgu. Po ślubie z Selmą Dalberg mieszkali w Magdeburgu przy Richard-Wagner-Straße 2, a później przy Otto-von-Guericke-Straße 79. 

Philipp Schmulewitz był zdolnym bankierem, który z powodzeniem rozwinął działalność bankową swojego teścia. Założył oddział w Magdeburgu, który stał się oddziałem głównym. Rodzina powiększyła się o trzy córki: Minni, Ursulę Beatrix i Hannę oraz syna Herberta. 

Jednak rodzina Schmulewitzów stała się ofiarą represji narodowych socjalistów. W listopadzie 1935 roku transakcje dewizowe Filippa Schmulewitza posłużyły jako pretekst do jego aresztowania. Pokazowy proces przed sądem okręgowym w Magdeburgu zakończył się wieloma wyrokami skazującymi. Filipp został skazany 4 sierpnia 1936 roku na rok więzienia i grzywnę w wysokości 2000 reichsmarek. 21 września 1937 roku Filipp został ponownie skazany na siedem lat więzienia i znaczną grzywnę w wysokości 315 000 reichsmarek. Próba Selmy Schmulewitz, zdobycia wsparcia finansowego dla swoich dzieci i siebie w Anglii, zakończyła się niepowodzeniem. 

W listopadzie 1936 r. Selma uciekła do Anglii, gdy Philipp Schmulewitz pozostał w więzieniu. Rodzina rozpadła się, a ich syn Herbert popełnił samobójstwo w czerwcu 1937 roku. Philipp Schmulewitz został deportowany przez gestapo 11 lipca 1942 r. "w celu ewakuacji", prawdopodobnie do Auschwitz lub getta Litzmannstadt. Jego los pozostaje nieznany. 

Selma Schmulewitz zmarła w Londynie 12 września 1941 roku. Jego córki Minni i Hanna przeżyły prześladowania, ale Minni została deportowana do Auschwitz w marcu 1944 roku i wyzwolona w obozie koncentracyjnym Bergen-Belsen w kwietniu 1945 roku. Hanna zmarła w 1968 r., a rodzina otrzymała jedynie częściowe odszkodowanie za doznaną niesprawiedliwość w 1972 r., wraz z uznaniem nazistowskiego wyroku za niedopuszczalny, a późniejszej deportacji i morderstwa za część prześladowań Żydów.